1o WAYS To dIE rEaLLy ๆ ๆๆๆ ๆ fuCk1nG fASt
.
ฉันหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา หนังสือเล่มนี้ไม่มีชื่อเรื่อง หน้าปกมันเปลือยเปล่า เนื้อหามันนิ่งงัน
ไม่มีสิ่งใดร้องเรียกจากในหนังสือเล่มนี้
แปลกที่มันเงียบสงบ
มันหลับตานิ่งสงบ
มันยิ้มอย่างเจียมสงบ
ไม่มีเสียง ไม่มีเสียงร้อง
หน้าปกสีกาแฟที่ถูกย้อมด้วยกาแฟ
...นิ่งสงบ
ไม่มีเสียงร้อง
“สวัสดี” ฉันตะโกน “สวัสดี!!!!” ฉันหยุดตะโกน “สวัสดี” อืม
หนังสือเล่มนี้ของฉันคงจะไม่มีวันกลับมาร้องเพลงได้อีกต่อไปแล้ว
มันสมควรถูกวางทิ้งอยู่บนชั้นวางชั้นที่แปดหรือมากกว่านั้น ไม่ก็ในกล่องทึบเหม็นอับที่ไม่มีใครอยากเปิด
กาก กาก เฉย ๆ ธรรมดา
อืม
“สวัสดี... สวัสดี!!!! สวัสดี ... สวัสดี ทิวาสวัสดิ์!! คริสต์มาส!”
มันพูด! มันพูด
น่าเกลียดแม้กระทั่งตอนมันพูด
“ทิวาสวัสดิ์ ไม่มีวันราตรี... ราตรีสวัสดิ์! ไม่มีทาง ไม่มีราตรี ทิวาสวัสดิ์!”
น่าเกลียด พูดจาน่าเกลียด
“สวัสดี ฉันตายแล้ว เธอเหยียบฉัน อ่า อ๋อ! หน้าที่สามสิบเอ็ด ใช่ ดูสิ นี่รอยเท้าเธอ เธอเหยียบฉัน โอ้.. ดูสิ! หน้าที่สิบเจ็ด มันขาดวิ่น ดูสิ ๆ เธอช่วยฉันดูหน่อยสิ หน้าที่สิบแปด สูญหาย สูญหาย หายไปหมดเลย โอ้ย ฉันรักเธอ ไม่มีวันราตรีสวัสดิ์อีกแล้ว อืม! ทิวาสวัสดิ์! นี่ ไม่คุยกับฉันหน่-”
ฉันทุ่มมันลงพื้น
“อะไร”
หยิบมันขึ้นมา
ทุ่มมันลงไปอีกครั้ง
“นี่! นี่นี่ ฉันไม่เจ็บ ฉันเป็นหนังสือปกแข็ง มีคราบกาแฟเป็นเกราะ มีคราบน้ำตาเป็นเกราะ โอ้… ฉันไม่เจ็บนะ
นี่ อยากตายล่ะสิ
อยากตายบ้างล่ะสิ
เธอยังไม่ตาย ใช่หรอ
แน่ใจนะ
โห หัวเราะเธอฝุ่นเกาะ น้ำตาเธอไร้คราบ
อืม จงใจเช็ดมันอย่างดี”
น่าเกลียด
ยิ่งพูดยิ่งน่าเกลียด
ฉันไม่มีวันพูดแทรกมันเป็นอันขาด ไม่พูดกับมันเป็นอันขาด
“หน้าที่ 18 ก่อนหน้า 31 และก่อนหน้า 45”
“ฉันว่าเธอต้องลองตายแบบฉันดูก่อน หัวเราะฉันไร้ฝุ่น คราบน้ำตาฉันคงอยู่ เพียงเป็นอนุสรณ์ อืม! ทิวาสวัสดิ์”
หน้าที่สิบแปด ก่อนหน้าสามสิบเอ็ด และก่อนหน้าสี่สิบห้า
อืม
ฉันหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมา กระดาษแผ่นนี้มีหัวข้อ มันจ่าหัวไว้ผิด ๆ ถูก ๆ
เป็นกระดาษเปลือยเปล่า ไม่มีค่าราคา ทั้งเนื้อหามันหัวเราะ
มันเหมือนฉัน กระดาษราบเรียบ เรียบเสียจนรู้ว่าเคยยับ เสียจนรู้ว่าเสื่อมพัง
รอยฉีกขาดชัดเจน
มันเหมือนฉัน บรรจุลายมือฉัน มันเป็นเสียงฉัน ทว่าจำไม่ได้ว่าเป็นฉัน
...
ฉันหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา หนังสือเล่มนี้ไม่มีชื่อเรื่อง หน้าปกมันเปลือยเปล่า เนื้อหามันนิ่งงัน
1o WAYS To dIE rEaLLy ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ fuCk1nG fASt
(อย่างไม่สมเหตุสมผล อย่างไม่มีที่ไป อย่างอาจจะไม่ได้ผล อย่างใหม่ล่าสุด)
(31/08/2018)
ข้อแรก : หายใจให้มี tempo
วิธีที่โคตรง่าย เริ่มด้วย หนึ่ง หายใจเข้า (หายใจเข้า) สัก 14 วินาที (ฮึบบบบบบ)
อืมมม สอง! หายใจออก (หายใจออก) (ฮึบบบบบบ) ครั้งนี้นานสัก 5 วินาที
(ฮึบบบบบบ) ลองทำสักสามสี่รอบ
หนึ่ง สอง ข้ามไปสี่ ไม่ ๆ กลับมาสาม... สี่ อืมมม
พบว่าไม่ตาย! คุณไม่ตาย ข้อแรกที่จะทำให้คุณตายแบบโคตรเร็วโคตร fast คือเชื่ออะไรโง่ ๆ ที่กูเขียนเนี่ยแหละ 555
(01/09/2018)
ข้อที่สอง, ข้อที่สาม, ข้อที่สี่
หายใจ, หายใจ, หายใจ
(04/09/2018)
ข้อที่ห้า : พาตัวเองไปในที่ที่ไม่ควรไป เช่น ร้านอาหารที่เคยพาแฟนเก่าไปกิน เช่น ร้านอาหารที่แฟนเก่าพาแฟนใหม่ไปกินทั้งที่แม่งคือร้านที่กูเคยเสิร์ชหาเพื่อพามึงไปกิน
(ได้ผล พบว่าตาย)
(05/09/2018)
ข้อที่หก : แกล้งแมว โดยเฉพาะแมวตัวสีเทาที่หน้าเหวี่ยง
ข้อที่เจ็ด : แกล้งแมว โดยเฉพาะแมวส้มที่หยิ่งแต่ขอข้าวคนอื่นกิน แมวไม่มีอาชีพ แมวไม่มีศักยภาพ
ข้อที่แปด : แกล้งแมวทุกตัวที่เดินผ่าน
(09/09/2018)
ข้อที่เก้า : กลับมาเขียนหนังสือ
(07/11/2018)
ไม่ทุ่มมันลงพื้น ทว่าปล่อยมันลงพื้นอย่างตั้งใจ
สมควรแก่การสูญหาย สำหรับไดอารีไร้สีสัน ตลกที่ไม่ตลก
ไม่ใช่ฉัน ไม่มีวันเป็นฉัน จำได้ว่าไม่ใช่ฉัน
“17.1 อยู่ด้านหลังหน้าที่ 18 ฉันตายด้วยเพลงที่เธอเคยร้อง อืม… ฉันชอบราตรีสวัสดิ์ที่เธอเคยร้อง ก่อนนี้ ทว่าเธอหันหลังให้? ให้พระจันทร์ เธอนั่งทับดินสอสีเหลืองของฉัน ไม่สิ ของเธอ ไม่! ไม่ใช่ของเรา ของใครล่ะ อืม ๆ ทว่าฉันไม่มีหัวจิตหัวใจเหมือนกับเธอ เธอเคยมีหัวจิตหัวใจด้วย ไม่น่าเชื่อนะ อืม… เราเคยสนิทกันไหมนะ ตั้งแต่หน้าที่ 13 นี่ไง! เฮ้อ เราเคยมีรักต่อกัน ฉันเคยเป็นหนังสือคู่ใจเธอ เวลาผ่าน คนเปลี่ยน หนังสือไม่เปลี่ยน โถ! เธอไม่เปลี่ยนหรอกนะ นี่เธอโยนทิ้ง ฉันเศร้า ไม่ได้ ทว่าฉันไม่มีหัวจิตหัวใจเหมือนกับเธอ ใช่ ไม่มีวันราตรีสวัสดิ์อีกแล้วนะ อืม! ทิวาสวัสดิ์”
นี่ เธอเคยชอบคริสต์มาส ใช่! ปัจจุบันนี้ฉันเกลียดคริสต์มาส เธอน่ะนะ อะไรนะ ยี่สิบห้า สิบสอง พับลิช เดท อ่าห้ะ ใช่ เธอเริ่มเกลียดมันหลังจากวันนั้น ไม่สิ โอย เธอเริ่มเกลียดมันตั้งแต่สองอาทิตย์ก่อน พับลิช เดท อืม ไม่แย่ เธอแค่อ่อนแอ กาก กาก เฉย ๆ ธรรมดา แบบนั้นก็ไม่มีวันราตรีอีกแล้ว ไม่มีราตรีสวัสดิ์ ไม่มีคริสต์มาสที่เธอชอบ แล้วฉันก็อิสระจากชีวิต ฉันตาย โถ ฉันไม่ได้อยากตาย ฉันก็ชอบชีวิตอยู่หรอกนะ แต่ฉันก็ตายอยู่ดี เธอทำให้ฉันตาย อืม แต่ไม่ว่าอะไรเธอหรอก อืม! ทิวาสวัสดิ์!”
ไม่มีค่าราคา
ไม่ให้ค่าราคา
‘(17.1 25/12/2017 ต้นฉบับ first draft)
The only way to die really ๆ ๆ fucking fast (อย่างไม่สมเหตุสมผล *ฉบับแรกที่สุด) เขียนขึ้นเพื่อเป็นอนุสรณ์แห่งความไม่ตาย ชีวิต แด่คนตาย แด่ฉันที่ไม่มีวันตาย เขียนขึ้นเพื่อใครก็ตามที่อยากฆ่าฉันให้ตาย ด้วยวิธีสามัญธรรมดา เช่น ‘ทำให้ฉันเลิกร้องเพลง’ แด่อนุสรณ์แห่งความไม่ตาย ฉันไม่มีวันเลิกร้องเพลง เขียนขึ้นเพื่ออวยชัยแด่ชีวิตตลอดกาลของเรา ตั้งแต่หน้าที่สิบเจ็ดจุดหนึ่ง ยินดีต้อนรับผู้ล่วงล้ำสู่ชีวิตชั่วนิรันดร์ ยินดีให้คุณร่ำร้องเล่นในราตรีกาล งดงามภายใต้จรดปลายดินสอสีเหลืองแท่งเดิม ยินดีและราตรีสวัสดิ์’
—
“ราตรีกาลที่ฉันเคยร่ำร้อง”
ข้อที่สิบ : กลับมาทำให้หนังสือร้องเพลง
ไม่มีวันให้ฉันกลับมาร้องเพลง
บางทีฉันควรสูญหาย
ที่ผุพัง ฟังไม่เข้าใจ
ไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว
ราตรี สูญสิ้น ตลอดกา
2016
เก่งจัง
(อะไร)
ร้องเพี้ยน
(มีความสุขที่จะได้ร้อง)
2017
เก่งจัง
(อะไร)
มีความสุขที่ได้ร้อง
(ใช่ ทั้งที่ร้องเพี้ยน)
2018
เก่งจัง
(อะไร)
มีความสุขที่ได้ร้อง
(ใช่ เก่งจัง)
อะไรนะ
(เก่งจัง)
ทำไม
(มีความสุขที่ได้ร้อง)
อืม… เก่งจัง มีความสุขที่ได้ร้อง
2023
“สวัสดี ฉันตายแล้ว เธอเหยียบฉัน อ่า อ๋อ! หน้าที่สามสิบเอ็ด ใช่ ดูสิ นี่รอยเท้าเธอ เธอเหยียบฉัน โอ้.. ดูสิ! หน้าที่สิบเจ็ด มันขาดวิ่น ดูสิ ๆ เธอช่วยฉันดูหน่อยสิ หน้าที่สิบแปด สูญหาย สูญหาย หายไปหมดเลย โอ้ย ฉันรักเธอ ไม่มีวันราตรีสวัสดิ์อีกแล้ว อืม! ทิวาสวัสดิ์! นี่ ไม่คุยกับฉันหน่-”
.
เนื้อหา : วรินทร
พิสูจน์อักษร : สรัลชนา หันหาบุญ และ พงศภัค เหลืองทองนารา
ภาพ : ปาณิ
