ปี พ.ศ. 2564 ณ อะพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ ใจกลางกรุงเทพฯ ใกล้ย่านกระจุกตัวของหอพักนักศึกษาที่อบอวลไปด้วยบรรยากาศของความเงียบงัน ‘มิน’ และ ‘จูน’ นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น พร้อมกับแบกความหนักอึ้งไว้บนบ่าในฐานะนิสิตปีสุดท้ายที่ง่วนอยู่กับบทความวิจัยด้วยกันทั้งคู่ ดวงตาทั้งสองจ้องมองไปที่หน้าจอโน้ตบุ๊ก
“คู่สมรส แปลว่า ชายและหญิงที่สมรสกัน ส่วนคู่ชีวิต แปลว่า ผู้ร่วมเป็นร่วมตาย ผู้ร่วมทุกข์ร่วมสุข… พวกคนแบบนี้เห็นมีแต่จะโตแต่ตัว”
ข่าวการปัดตกกฎหมายสมรสเท่าเทียมจากที่ประชุมสภาดังขึ้น พร้อมกับมวลมหาประชาชนในทวิตเตอร์ที่ร่วมกันทวีตแสดงความคิดเห็นมหาศาลกับคำกล่าวของสมาชิกวุฒิสภาผู้ที่ไม่เคยแม้แต่จะโผล่หน้ามาดูแลประเทศ และออกความคิดเห็นไร้ซึ่งเหตุและผลใด ๆ แม้แต่การรับรองทางกฎหมายก็ยังเป็นไปไม่ได้ มีแต่จะผลักดันพ.ร.บ.คู่ชีวิตที่ไม่อาจเรียกได้ว่าเท่าเทียมแม้แต่น้อย
“พ.ร.บ.คู่ชีวิตก็แค่ฉาบหน้าความรังเกียจต่อการสมรสทุกเพศ หากต้องการให้พวกเราเท่ากันจริง แค่ให้เราได้สวัสดิการเท่ากันกับคู่รักชายหญิงไม่ได้ยากอะไร มีแต่จะตั้งใจไม่ทำก็แค่นั้น”
อารมณ์คุกรุ่นของทั้งคู่มีแต่จะปะทุซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้กับความเน่าเฟะที่ตลอดชีวิตได้พบเจอ
“การแก้กฎหมายนี้ไม่ได้เป็นการยกระดับแอลจีบีทีคิว ให้ขึ้นมาเท่าเทียมกับเพศชาย เพศหญิง แต่เป็นการกดเพศชาย เพศหญิง ลงไปให้เท่ากับแอลจีบีทีคิว”
คลิปที่มีคนตัดมาเฉพาะคำพูดส่วนหนึ่งจากปากสมาชิกวุฒิสภาผู้หนึ่งถูกส่งต่อ ยอดรีทวิตเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนถึงหลักหมื่นภายในไม่กี่ชั่วโมง ไฟโกรธโหมกระหน่ำจากทุกตัวอักษร คำก่นด่าสารพัดดังก้องมาจากใจของผู้คนที่ล้วนโกรธต่อความนิ่งเฉย ความเขลาขลาด ไร้ความเห็นอกเห็นใจ และไร้ความเป็นมนุษย์ของมนุษย์ด้วยกัน
จูนหันมามองมินที่นั่งนิ่งอยู่ข้าง ๆ เธอ มินพยายามกลั้นน้ำตา แต่ความเจ็บปวดในดวงตาของเธอก็เผยออกมาอย่างชัดเจน ความรู้สึกถาโถมเปียกชื้นที่ขอบตา
“แล้วเราไม่ใช่คนเหรอ” มินพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “ยก ลดระดับ คนพวกนี้พูดเหมือนพวกเราไม่ใช่คน”
“เราไม่มีวันได้แต่งงานกันจริง ๆ เหรอ…” มินพึมพำเสียงเบา
จูนยื่นมือไปกุมมือของมินแน่น
“เราจะอยู่ด้วยกันนะ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ต่อให้กฎหมายไม่เห็นด้วยกับเรา แต่ความรักของเราไม่มีใครพรากไปได้… วันหนึ่ง เราจะได้แต่งงานกัน มิน เราสัญญา”
ทั้งสองสบตากันด้วยความเข้าใจในสิ่งที่ต่างคนต่างต้องเผชิญ ความรักของพวกเธอไม่ใช่แค่เรื่องส่วนตัว แต่คือการยืนหยัดต่อสู้ในสังคมที่ยังไม่เปิดกว้างอย่างเต็มที่ มินและจูนต่างรู้ดีว่า การเป็นคู่รักหญิง-หญิงในประเทศไทยไม่ใช่เรื่องง่าย ทั้งสองเคยเผชิญคำวิพากษ์วิจารณ์ การเหยียดหยาม และการปฏิเสธจากคนรอบข้างมาตลอดชีวิต
วันที่ 23 มกราคม พ.ศ. 2568 ห้องอะพาร์ตเมนต์ถูกเปลี่ยนเป็นคอนโดมิเนียมเช่าซื้อ แต่ยังคงไว้ซึ่งแสงสว่างและเสียงหัวเราะ มินและจูนตื่นแต่เช้าด้วยความตื่นเต้น ทั้งสองแต่งตัวด้วยชุดที่เลือกไว้เป็นพิเศษสำหรับวันนี้ มินอยู่ในชุดสูทสีขาวสะอาดตา ส่วนจูนสวมชุดเดรสสีครีมอ่อนที่ประดับด้วยลวดลายดอกไม้เล็ก ๆ
“พร้อมหรือยังจูน” มินถามพร้อมรอยยิ้มที่ฉายแววความสุข
“พร้อมที่สุดในชีวิตเลย” จูนตอบกลับพร้อมรอยยิ้มกว้าง
วันนี้เป็นวันที่ทั้งสองรอคอยมานานตั้งแต่สมัยเรียน จวบจนตอนนี้ที่ทั้งคู่กลายเป็นวัยทำงานภายใต้ระบบทุนนิยมอย่างเต็มตัวจนเลี่ยงไม่ได้ มันคือวันจดทะเบียนสมรสของพวกเธอ หลังจากการต่อสู้อันแสนยาวนานในประเทศไทย ในที่สุด กฎหมายสมรสเท่าเทียมก็ผ่านการรับรอง และความฝันของพวกเธอก็กลายเป็นจริงแล้ว
ที่สำนักงานเขต เสียงหัวเราะและบทสนทนาเบา ๆ ของคู่รักหลายคู่ดังระงม มินและจูนจับมือกันแน่นในขณะที่เจ้าหน้าที่เรียกชื่อของพวกเธอเพื่อเข้าจดทะเบียน
เมื่อเซ็นชื่อในทะเบียนสมรส น้ำตาของมินและจูนไหลออกมาพร้อมกัน เป็นน้ำตาแห่งความปิติและความโล่งใจที่ทุกอย่างเดินทางมาถึงจุดนี้
ธงสีรุ้งที่ปลิวไสวอยู่ในใจของพวกเธอทั้งสองกลายเป็นเครื่องเตือนใจว่า ความรักและความหวังสามารถเอาชนะทุกสิ่งได้ เมื่อพวกเธอเดินออกมาจากสำนักงานเขตพร้อมทะเบียนสมรสในมือ เสียงโห่ร้องแสดงความยินดีในหัวใจดังขึ้นอย่างเงียบงัน ท้องฟ้าของวันนั้นดูสดใสกว่าทุกวัน…กว่าที่เคยมอง
23 มกราคม พ.ศ. 2568—วันที่เราไม่ต้องเป็นแค่ ‘คู่ชีวิต’ แต่ได้เป็น ‘คู่สมรส’ อย่างสมบูรณ์แบบ วันนี้ไม่ใช่แค่วันของเรา แต่เป็นวันของทุกความรักที่เคยถูกมองข้าม ทุกเสียงที่เคยถูกปฏิเสธ และทุกหัวใจที่เคยถูกทำให้รู้สึกว่า ‘ไม่เท่ากัน’
จากวันนั้นที่เรานั่งมองหน้าจอโน้ตบุ๊กด้วยหัวใจหนักอึ้ง จากข่าวที่ทำให้เราต้องกลั้นน้ำตา… จนถึงวันนี้ที่เรายิ้มทั้งน้ำตา เพราะในที่สุด เราก็ได้จดทะเบียนสมรสกันจริง ๆ
ขอบคุณทุกการต่อสู้ ขอบคุณทุกเสียงที่ไม่เคยเงียบ และขอบคุณโลกที่เปิดกว้างขึ้นเพื่อให้เรามีวันนี้ได้
ความรักของเราไม่ใช่เรื่องที่ต้องรอการยอมรับจากใครอีกต่อไป—เพราะวันนี้ ความรักของเรากลายเป็น ‘สิทธิ’ อย่างที่เราควรได้รับมาตลอดแล้ว
เนื้อหา: ลีนา
พิสูจน์อักษร: วิสุทธิ์ ปัญญวรญาณ และ นิชนันท์ ภาษยะวรรณ์
ภาพ: ธันยา
